Çözücüyle Yapıştırma İşleminin Uygulanma Yöntemleri

Çözücüyle Yapıştırma İşleminin Uygulanma Yöntemleri:

Çözücüleri veya çözücü karışımlarını uygulamak için birçok yöntem mevcuttur. Bu yöntemler arasında püskürtme, fırçalama, ovalama gibi yöntemler gösterilebilir. Ancak en çok kullanılan iki yöntem kapiler uygulaması ve daldırma yöntemidir.

1- Kapiler yöntemi:

Bu yöntemde çözücü maddenin düşük viskozitesinden yararlanılarak kapiler hareket sayesinde yapışma bölgesine akışı mevcuttur. Yöntem genellikle küçük parçalar için ve oldukça kısa yapışma bölgeleri için kullanılmaktadır. Çözücü sondalı tüplerle ya da şırınga ile uygulanmaktadır. Bu yöntemde dikkat edilmesi gereken en önemli şey parçaların en ufak bir boşluk olmadan bir araya getirilmesidir.

2--Daldırma Yöntemi:

Bu yöntemde adından da anlaşılacağı gibi plastik malzemeler çözücünün bulunduğu bir kabın içerisine daldırılmaktadır. Daldırma yönteminde dikkat edilmesi gereken şey ise sadece yapışacak bölgelerin çözücüye daldırılmasıdır. Diğer kısımların çözücüyle teması zayıf ve yavaş oluşan bir birleşme oluşturacaktır. Bunun önüne geçmek için yapışma bölgesinin dışında kalan kısımlar maskelenerek çözücü ile teması engellenebilir. Parçalar çözücü içerisinde genellikle 20–30 saniye arasında bekletilir, ancak bu bekletme süresi parçanın et kalınlığı arttıkça artmaktadır. Bu yöntemin ana dezavantajlarından biri çözücünün açık bir kapta bulunması ve etrafa keskin kokulu, zehirli gaz yayabilme ihtimalidir.

Birleştirme Tipleri

Çözücüyle yapıştırma prosesinde birçok birleştirme tipi mevcuttur. Aşağıda Şekil 'de gösterilen birleşme tipleri bunlardan bazılarıdır. Birleşme yüzeylerinin alanları arttırılarak malzemelerin birleşme dayanımı arttırılabilmektedir. Bu birleşme türlerinden T tipi birleşme, köşe birleştirme ve alın birleştirme yöntemleri et kalınlığı ile sınırlı olduğundan dolayı çok tavsiye edilen birleşme tipleri değildir.

                                                                     Birleştirme tipleri

 Yapıştırma Parametreleri:

Çözücüyle yapıştırma prosesi termoplastikleri birleştirme bakımından en iyi yöntemlerden biridir. Fakat bu yöntemde birleşme yüzeylerine uygulanacak çözücü miktarının az olması ya da fazla olması durumunda birleşme dayanımı azalabilmektedir. Eğer aşırı miktarda çözücü uygulanırsa malzeme yüzeyindeki çözücü montajdan önce buharlaşabilir ve bu da birleşme mukavemetinin azalmasına neden olabilir. Çözücü uygulanması sırasında, çözücünün polimer yüzeyine yayılması ve fazlalık çözücünün buharlaşması için yeterli zamana ihtiyaç duyulmaktadır. Malzemelerin yüzeylerinin kuruluğundan emin olmak ve çözücünün yüzeye daha hızlı yayılmasını sağlamak adına parçalara ön ısıtma işlemi uygulanabilir. Ancak yüzey çok sıcak olursa malzemeye yüzeyine uygulanan çözücü parçalar birleştirilmeden önce kuruyabilir ve yapıştırma işlemi başarısız olabilir.

Birleştirme işleminden sonra ısı veya vakum uygulaması, ya da her ikisinin birlikte uygulanması çözücünün yüzeyi terk etmesini hızlandırabilir, artık çözücü miktarının azalmasını sağlayabilir ve yüzeydeki dayanım azalmasını minimize edebilir. Ancak bu işlemler parça üretim maliyetini arttıracağından genellikle uygulanmamaktadır, bunun yerine çevre koşullarında birleştirme işlemi tercih edilmektedir. (Troughton, 2008)